چه عاشقانه می روم از این کرانه تا خدا
پر از سکوت می شوم پر از بهانه تا خدا

نهال دستهای من بلند و سبز می شود
و سبز می برد مرا به سوی خانه تا خدا

هوای بال و پر زدن به اوج می کشد مرا
همای سینه می پرد بی آب و دانه تا خدا

بدون زخمه می زنم به تار زخم کهنه را
زمان زمان تار زلف و چنگ و شانه تا خدا

به خلسه می رسد دلم به بوی خاک آسمان
به انتهای آیه های عاشقانه تا خدا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: